Яўгенія Янішчыц
RSS FeedЗімовае
Цячэ сняжок і зорамі іскрыцца,
Завеямі, сумётамі вядзе.
О сэрцайка, не дай мне памыліцца
Ні ў шчырасці, ні ў ласцы, ні ў бядзе.
Люблю цябе, зімовая дарога,
Твой тонкі лёд плывучы, як са шкла,
І мо радней той чалавек, якога
I Бог забыў, і слава абышла.
Ён тут жыве — сярод снягоў і пушчаў.
Ён не са сцэны любіць і пяе.
Ён сам, як гэты свет сляпы й відушчы,
На гук, на смак зямельку пазнае.
Разумнік, не спяшаецца з адказам,
У барадзе схаваўся мудры смех.
...Чакаю міг, калі зліюцца разам
Фантазія, рэалія і снег.
Заснежаныя купкі вербалозу...
Заснежаныя купкі вербалозу,
Сярэбраныя шапкі сасняку.
Не прывыкаць да моцнага марозу,
Да стоенага ў шыбах скразняку.
Праз сон садоў ідзе мой сілуэт,
Ідзе праз сцюжу колкую двайнік мой.
...Я да акна празрыстага прынікну,
Як быццам бы пранікну ў цэлы свет!..
Прыходзіш з нагоды ці з суму...
Прыходзіш з нагоды ці з суму,
З віны, а ці з лютай зімы?
О, колькі няўдзячнага шуму
Трымаюць трывожна дамы!
Ты й зараз баішся змыліцца
На дрогкі агонь у акне.
Замецена снегам сталіца
Ці позні твой след да мяне?
Прысядзь, я цябе не прымушу
Адкрыцца ў расстайнай журбе
I шчасця твайго не парушу,
Калі яно ёсць у цябе!
Апошнiя водгукi
2 года 49 недель назад
4 года 43 недели назад
6 лет 43 недели назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 47 недель назад
6 лет 51 неделя назад