каханне
RSS FeedВея
Вея шукае
Забытыя сцежкі,
Кожную з іх не міне...
Словы прыходзяць
Жадана і ўсцешна:
«Дзякуй табе за мяне...»
Дзякуй табе
За лясныя азёры,
Дзе заблукала лыжня,
Дзе нашай радасці
Дзіўную змору
Выпіла ўсмак цішыня.
Лёс праз гады
Шмат спазнаў і агораў...
Самай найлепшай з навін
Снег малады
Ты паклікала ў горад...
Дзякуй за ціхі ўспамін.
Снег будзе доўга
Кружыцца,
Сваволіць,
Як і тады — трапяткі.
З ім у суладдзі
Вышэйшая воля
Шчодра дыктуе радкі.
І не бяды,
Што настрою лірычнасць
Хутка парушаць няўзнак
Першым сігналам сваім
Электрычка,
Стукам глухім таварняк.
Чуйнаму сэрцу
Снежна, світальна...
Ты страпянулася ў сне.
Вушка падстаў,
Мой анёл ратавальны:
«Дзякуй табе за мяне...»
Горкі смак халадоў... Зіма...
Горкі смак халадоў... Зіма.
Ноч ці ранак — ужо ўсё роўна.
Калі нават заўважыш поўню —
гэта будзе самотны ліхтар.
Цішыню паўпустых гарадоў
у святле нежывым ён хавае.
Забываю цябе. Забываю
пах вясны на далонях маіх.
I зрываюся. Толькі зноў:
«Асцярожна — напружанне, рэйкі...» —
угаворвае рысу бяспекі
голас змяты не пераступаць.
Мая стрыманасць — кошт ёй два грошы! —
не цяпер, але ўсё ж такі зможа
на шматкі разляцецца яна,
як старое адзенне. Але —
хто маўчаннем сябе не ламае?..
Свае вершы люстэрку чытаю
і звыкаюся да цішыні.
Дажджы ўжо надакучылі...
Дажджы ўжо надакучылі...
Рыпіце, палазы!
Цалуюць твар пякучыя
Гарэзы-маразы.
Бярозкі ціха журацца,
Смялеюць капыты.
Ад прадчування жмурацца
Вясёлыя сваты.
Завеяны, замецены
I поле, і рака...
Твая каса расплецена
Для любага дружка.
Апошнiя водгукi
2 года 41 неделя назад
4 года 35 недель назад
6 лет 36 недель назад
6 лет 38 недель назад
6 лет 38 недель назад
6 лет 38 недель назад
6 лет 38 недель назад
6 лет 38 недель назад
6 лет 39 недель назад
6 лет 43 недели назад