Уладзімір Марук

Снег ды снег.
Марозік за акном.
I на небе не відны аблокі.
Пакідаю свой высокі дом,
Снег кранаю чысты і глыбокі.

Праз падэшвы не чуваць зямлі,
He чуваць асфальту і бетону.
Снежныя разлегліся палі,
Прыбяліўшы нават і варону.

Гэта час,
калі ў душу маю
Чысціня заходзіць найглыбока,
Калі ў тым,
каго не пазнаю,
Уяўляю светлага прарока.