Алесь Борскі

Ён чысты…з шэрасцю бялізны…
Зваліўся, без моцы ўзляцець…
Пад дзень яго ўжо промні грызлі,
Дапамаглі хутчэй згарэць…

Ачысціў шэрае паветра,
Дыхання свежасці прынёс.
Без шуму, грукату і ветру
З вялізнай чысціні нябёс.

Так кожны год…
Бывае першы, чысты…і сляпы…
Ляціць, не ведаючы смерці…
Ляціць…ды толькі вось куды?