Сяргей Махнач
RSS FeedІльвінае
Вы чуеце, як снег кладзецца на
Траву, якой не грош цяпер цана,
А нават нешта меншае? Сцяна
Крышталікаў празрыстых ў тры гадзіны
Накрыла горад белаю прасцінай.
Вы бачыце, як горад пасвятлеў?
Ён стаў, нібы высакародны леў,
І галаву сваю ўверх уздзеў,
Ні мітусні няма, ні злосці ў руху -
Стаіць, глядзіць і не пакрыўдзіць муху.
А мухі роем кружацца над ім,
Усё ніжэй, ніжэй, як белы дым,
Ахутваюць… Зрабiўся леў сівым,
Яшчэ больш задуменным і павольным -
Здаволены ён цудам навакольным.
10-12.12.2012
Зiма мая прыгожая
Іскрацца дрэвы ў інеі, на сонцы зіхцяць,
Зіма нас па-святочнаму вітае.
З пагорка санкі хуткія імкліва праляцяць,
Аслепіць сонца ўсмешка залатая.
Мароз прыйшоў у студзені. Траскучы, шчыпле нос,
Гараць агнём пунсовым нашы шчокі.
Дакладна справу ведае малодшы Дзед Мароз,
Хоць ён пакуль што ростам не высокі.
Сняжынкі легкаважкiя ахуталi зямлю,
Накрылі ўсю прастору коўдрай белай.
Зіма мая прыгожая, я так цябе люблю!
Ты дзе была раней, куды глядзела?
18.01.2014
Зiмовы дождж
Дождж у студзені - нібы насмешка зімовай пары.
Ён звісае з галінак, струменіцца ўздоўж па кары.
Размывае слязьмі ля абочыны рэшткі ільдзін,
Пакідае мяне з маім лёсам адзін на адзін.
Гэты дождж - ён не ў тэрмін. Запозненай восені гон.
У выгібах шурпатай кары ён знікае, як сон.
Па трубе вадасцёкавай ціха шапоча ў журбе:
«Ці ўсё добра у лёсе тваім? Чуеш? - я пра цябе»
Не дражні мяне, дождж. Не прыстала мне лёс папракаць.
Ранні досвед - знясу. Поспех спозніцца - буду чакаць.
Мне не страшны правал. Я пужаюся іншай бяды:
Што спазнюся сама, што прыйду — не туды, не тады.
Як трывожна і гулка ... І дах нахілілі гады.
Па адліву бляшанаму б'юць малаточкі вады.
Шамаціць дождж зімовы. На лужах малюе кругі.
І галінкі бязвольна павіслі, нібы ланцугi.
11.01.2013
Апошнiя водгукi
2 года 49 недель назад
4 года 43 недели назад
6 лет 43 недели назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 46 недель назад
6 лет 47 недель назад
6 лет 51 неделя назад