горад

RSS Feed

Гарадская зіма

Яшчэ не ацэнена

Зорка вісне, нібы залаты арэх,
На з'інелым дроце трамвая.
Так нячутна сёння падае снег —
Быццам белая рысь ступае.
Мне не страшна, мне толькі сябе
шкада,
Адзіноту сваю на свеце —
Гэту пошасць прыносіць заўжды зіма,
Барадой намятае вецер.

Дзень да дня ўсё чужэе народ наўкол,
Падазроней, сквапней, адчайней —
Гэта нашага часу такі закон,
Гэта час халадоў звычайны.

Вось і вуліцы быццам бы людныя,
I да дому ўжо недалёка,
А ніхто не заўважыць — ці плачу я,
Паміраю ці бачу Бога.

А сняжынкі кружляюцца, як у сне,
Непрыкметна, як плач сірочы.
Нібы ўвагаю нашаю
Божы снег
Апаганіць сябе не хоча.

Крыгаход на Нямізе

Яшчэ не ацэнена

На лініі агню твае кварталы
Ў бясконцай неабвешчанай зіме,
Між выгінаў бетону і металу
Халодны вецер нецярпліва дзьме.

Хаваючыся ад чужых праклёнаў,
Мой горад ціха хутаецца ў сны,
Бой ратушы, заменены рынгтонам,
Нікога не пакліча да вясны.

Мы ведаем – млыноў далёкіх подых
Цяплом яшчэ павее празь вякі,
І сонца адаб’ецца ў цёмных водах
Схаванай у калектары ракі.

Хай немагчыма гэты час наблізіць,
Мы вечарамі ў прыстані дажджу
Чакаем крыгаходу на Нямізе,
Баронячы празрыстую мяжу.

На прыпынку

Яшчэ не ацэнена

Без дай прычыны мне захарашэла.
Канструяванне прапаведуе зіма.
Галіны спяць, устаўленыя ў шэрань.
На шкле крышталізуецца туман.

Мароз малюе ацыдафілінам
Рафінаваны бездакорны рай.
На скрыжаванні перспектыўных ліній
Уздрыгвае, бясспрэчна, мой трамвай.