Снег

Слепіць вочы ён, снег,
I дарогі разбег,
I ты мружышся: «Снег!..
Што за студзеньскі снег!..»

Светла як ад яго
Паміж хвой у цішы,
I па ўсёй па шашы,
А найбольш — на душы!..

Каб не ён, гэты снег, —
Сын вячыстай зімы,
Дык ці б ведалі мы,
Колькі ў свеце святла?!

Каб не ён, гэты снег
Ля бясконцай шашы,
Дык ці б ведалі мы,
Колькі можа ў душы
Выць святла, пекнаты?..

Ах, як мружышся ты,
Снег мой, студзеньскі снег!..